நிரந்தரமாக காலியாகவே இருக்கிற நரகம்

என்னிடம் வந்த ஒரு வெள்ளைக்காரர் — இப்போதெல்லாம் என்னிடம் நிறைய வெள்ளைக்காரர்கள் வந்தபடி இருக்கிறார்களே! — அவர்களில் ஒருத்தர்; இவர் புஸ்தகம் கிஸ்தகம் எழுதிப் பிரசித்தி பெற்றவர் —வேடிக்கையாகச் சொன்னார். அவருக்கு பைபிளில் எங்கு பார்த்தாலும் கடவுள் அன்பே உருவானவர் (God is love) என்று சொல்லிவிட்டு, இப்படிப்பட்டவர் ‘ஒரு தப்புப் பண்ணினவனைத் துளிகூடக் கருணையில்லாமல் மீளவே வழி இல்லாத நித்திய நரகத்திற்கு அனுப்புகிறார் என்று சொல்லுவது பொருத்தமில்லாமல் தோன்றியதாம். எனவே ஒரு பாதிரியாரிடம் சமாதானம் கேட்டாராம். அதற்குப் பாதிரியார், நிரந்தர நரகம் இருப்பது வாஸ்தவம். ஆனால், நிரந்தரமாகக் காலியாகவே இருக்கிறது’ என்றாராம்!

ஆனால் யோசித்துப் பார்த்தால் இதை நாம் ஏற்றுக் கொள்வது சிரமமாக இருக்கும். ஸ்வாமி கருணை காரணமாகப் பாவியைக்கூட நரகத்துக்கு அனுப்பவில்லை என்று வைத்துக் கொள்வோம். அப்படியானால், அவர்கள் சித்தாந்தப்படி அவர் பாவியின் உயிரை எங்கே அனுப்பமுடியும். அவர்கள் கொள்கைப்படி மறு ஜென்மா இல்லையாதலால் பூலோகத்துக்கு மறுபடி அனுப்ப முடியாது. ஆனதால், பாபியையும் ஸ்வர்கத்துக்குத்தான் அனுப்ப வேண்டியதாகும். அப்படியானால் நாம் லோகத்தில் எந்த பாபத்தை வேண்டுமானாலும், எத்தனை பாபங்களை வேண்டுமானாலும் கூசாமல் செய்து கொண்டே போகலாம்; முடிவில் எப்படியும் ஸ்வாமி நம்மை ஸ்வர்க்கத்துக்கு அனுப்பி விடுவார் என்று ஆகும். அதற்கப்புறம் லோகத்தில் சகலரும் ஒழுங்கு தப்பித்தான் நடப்பார்கள்.

The visitor referenced in this anecdote is Arthur Koestler who met Maha Periyava in 1959. Koestler had come to India to meet Yogis and Spiritual leaders and published a book titled "Lotus and the Robot". When it was published, this book was banned in India and it is not clear if the ban was ever removed. However the contents of the book seem to be available on the web. "Robot" in the title refers to the Robot culture of Japan which Koestler also visited. For us in India, what he observed in Japan may make sense. "Lotus" without question refers to India.

The brief excerpt from the book dealing with the interview and the idea of a permanently empty hell is given below

AK: ‘How is an outside observer to distinguish between the genuine and the not-so-genuine?’

Maha Periyava: ‘Of course, sometimes people mistake a pseudo Yogi for a real one. But the behaviour of the man who has disciplined his mind, who is a true Yogi, will be different. When you look at him you will see that his face is serene and at peace. That will discover and differentiate him.’

AK in his book:

He spoke without a trace of self-consciousness; it evidently did not occur to him that the description applied to himself.

I felt that my time was up, though the Sankarcharya denied with great gentleness that he was tired; in India it is the visitor who is supposed to bring the audience to an end which sometimes leads to embarrassing situations. I waited for H. H. to get up, but he made no move. There was a silence; only the nose-picking disciple kept up his activities.

So I embarked on an anecdote – about the Jesuit priest who was asked how he would reconcile God’s all-embracing love with the idea of eternal Hell, and who answered: ‘Yes, Hell does exist, but it is always empty.’

I suppose my motive in telling the story was to make him smile again. He did, then said, still smiling: ‘We have no eternal Hell in Hinduism; even a little practice of dharma will go a long way in accumulating merit.’ He quoted a line from the Gita in Sanskrit.

That was the end of the conversation. I found at last the courage to get up first, and the Sankaracharya, after a very gentle and unceremonious salute, quickly took the few steps to the palanqum and vanished into its interior. The room was suddenly dingy and empty, and I had a feeling of a personal loss.

Such were the views of an orthodox religious leader in contemporary India. The remarkable thing about them is that they bore no relation to contemporaneity. Equally striking was the contrast between his gentle, saintly personality, lovable and loving, peaceful and peace-giving, immersed in contemplation without shape or object’ – and the rigidity of his views on Hindu doctrine and religious observances. If one tried to project him onto the European scene’. one would have to go back several centuries to find a Christian mystic of equal depth and stature; yet in his views on religious practice he compared with the rigid ecclesiastics of the nineteenth century.

Indians call the Sankaracharya a Jnana Yogi with a strong inclination toward bhakti-union through devotional worship.